In een bestaande woonbuurt was ruimte voor 10 nieuwe woningen. Het was niet de eerste keer dat er woningen in de buurt werden bijgebouwd. 

De opzet van de woningen is in basis rustig, we verleggen de aandacht naar de proporties en detailleringen. De gevelkozijnen aan de straatkant hebben we bijvoorbeeld verdiept in de gevel geplaatst. In de ‘tweede laag’ is een subtiel spel van verspringende ramen zichtbaar. De gevels hebben we uitgevoerd in baksteen metselwerk en op verschillende plaatsen is het gevelmetselwerk op een verbijzonderde manier uitgevoerd. Hierdoor krijgt het aanzicht meer detail en ontstaat er een mooi spel van licht en schaduw.

Door de kapvormen te laten reageren op aangrenzende woningen, de gootlijn uit de buurt aan te houden en de gevelmaterialen te laten aansluiten op omliggende bebouwing, hebben we gezorgd dat deze nieuwe woningen goed bij de rest van de buurt passen. Nieuw, maar toch alsof ze er altijd al stonden. Bovendien hebben we iets van het rijke, groene karakter van de aangrenzende Groenedijk in de ontwikkeling mee kunnen nemen, waardoor de buurt als geheel meer kwaliteit krijgt. 

Tijdens de presentatie van dit plan aan de buurt verzuchtte een buurtbewoner: “Waar waren jullie al die tijd?” Hij vond dat de wijk ‘geweld’ is aangedaan door voorgaande interventies. Ze botsten eerder met wat er al was dan dat ze daar een waardevolle bijdrage aan wisten te leveren. Oftewel, ze brachten niet meer, maar minder woonplezier. En dat kan nooit de bedoeling zijn. 

Het bewijst: architectuur hoeft niet per se uitgesproken te zijn. Er spreekt vaak juist rijkdom uit de aandacht die aan een gebouw is besteed, uit de liefde en vakmanschap die is geïnvesteerd, uit aansprekende verhoudingen en subtiele details. Bovendien is het spannender als een gevel niet meteen alles weggeeft, maar dat je nieuwe dingen ontdekt als je dichterbij komt. Kortom, als je niet snel op een gebouw raakt uitgekeken, maar dat het tot je verbeelding blijft spreken.